In wat voor wereld leven we?

Pff wat een week. Afgelopen weekend was ik bij mijn ouders in een heel erg gezellig gehuchtje in de Randstad. Na een geweldige overwinning van mijn hockeyteam keek ik uit naar lekker rustig avondje op de bank. Maar daar kwam grof verandering in toen de eerste berichten over de situatie in Parijs binnen kwamen druppelen. Zoveel mensen onschuldig gedood.. Meteen gingen mijn gedachten ook uit naar het tripje dat voor dit weekend gepland stond; een weekendje in Parijs met ESN. Na heel erg lang wikken en wegen heb ik persoonlijk gekozen om niet te gaan, het voelde niet goed. En daarnaast was de voor pret heel erg verdwenen. Zo dachten er meer over, want ondanks dat het ogenschijnlijk veilig hebben er zoveel mensen het besluit genomen om niet te gaan dat de trip gecanceld is. Door alles wat er nu in de wereld gebeurt en omdat het nu ook zo dichtbij komt ben ik heel erg goed gaan nadenken over mijn eigen veiligheid. Iedere keer als ik nu ergens ben in Antwerpen kijk ik toch extra goed om me heen, helemaal op de universiteit. Je moet er toch niet aan denken dat er een zieke geest het in z'n hoofd haalt daar een bloedbad aan te richten. Wat ook niet mee helpt zijn de eindeloze bommeldingen hier in Antwerpen op het moment. Woensdag moest ik even heen en weer naar huis en ja hoor een bommelding op Antwerpen Centraal. Gelukkig was er toen niet, maar wat ga je je dan veilig voelen in zo'n ontzettend klein plaatje. Ik heb het gehaat toen ik jonger was en ik door weer en wind een half uur naar school moest fietsen, maar wat ben je eigenlijk blij om daar te zijn wanneer al deze rottigheid gebeurt. Achteraf zijn ze gelukkig wel allemaal vals, maar het bewijst maar weer dat mensen angstiger zijn geworden of op een negatieve manier gebruik proberen te maken van deze angst. Net ging ik boodschappen doen in het centrum en het enige wat ik voor mijn gevoel zag waren militairen, redelijk zwaarbewapende politie mensen, legervoertuigen en om de 50 meter ongeveer 2 politieauto's. De angst komt dan zo dichtbij en wordt ontzettend visueel.
Gelukkig was er deze week ook tijd voor iets leuks aangezien mijn huisgenootje jarig was. Helemaal een verassing was dat zijn ouders vanuit Oostenrijk zijn gekomen, zonder iets te zeggen. Tranen in hun ogen en wij waren allemaal even stil.

Toch wil ik zeggen dat ik ondanks de angst die ik heb, het wordt je anders wel aangepraat door alle berichtgeving, toch heel veel zin heb in de komende 2,5 maand. Nog 2,5 maand genieten van deze geweldige stad en alle leuke dingen die ik hier mee maak, samen met de hele lieve mensen die ik hier heb leren kennen.

Tot de volgende keer!